Tour The Grand Canyon per vliegtuig, helikopter en motorfiets
Toen ik diep in een bocht op een Harley Davidson leunde, ving ik een glimp op van de man die ik eens was. Ik kon de jonge ik, de jongen, zien die twintig werd en zijn motorfiets naar de oceaan reed om de zoute lucht te ruiken. Uit de draai stuiteren, de witte middenstreep zich onder me afspoelend, de pijnlijke geur van het bos sloeg me hard. Zandsteen. Grijs asfalt. Niets dan blauwe lucht en wind om mijn focus uit te dagen.
Een hand op de koppeling, een hand op het gas en de voeten op de haringen, ik was aan het cruisen door de Grand Canyon op een zwijn.
Hoe lang was het geleden dat ik me zo levendig voelde?
- Bekijk foto's van de Grand Canyon-tour
De dag begon met een zonsopgangvliegtuigrit met Papillon, die 10.000 voet boven de rand van de Grand Canyon lag. Later stapte mijn groep van zeven op een helikopter, waar we de grillige randen van de zuidwestelijke woestijn zoemden, diep in de kloof dompelden en toen opdoemden voor lucht. Toen waren het switchbacks en vergezichten op Harleys.
Vegas naar de Grand Canyon: mijn eigen versie van vliegtuigen, choppers en vlechten
Je moet weten dat er nooit een reden is om om 04:30 uur in Las Vegas wakker te worden. Je gaat slapen om 4.30 uur. Je checkt je horloge tijdens een goede run aan de craps-tafel en ziet 04.30 uur. Je kunt zelfs 04.30 uur gebruiken als het kritieke punt in de club om de laatste van je ophaallijnen te gebruiken om er zeker van te zijn dat je met een vreemdeling ontbijt.
Je wordt echter nooit om 04.30 uur wakker. Het gebeurt gewoon niet.
Dus ik deed het.
Ik was slaperig en heb koffie nodig. Ik trok voor mijn avontuur de Papillion Helicopters in op Boulder City Airport. Ik had de shuttle van de Las Vegas-strip moeten nemen, want dat zou me nog een paar minuten rust hebben gegeven.
Het is opgenomen in de ervaring, maar blijkbaar heb ik beheersproblemen.
Het vliegveld in Boulder City is blijkbaar de enige andere plaats waar iedereen denkt dat het goed is om wakker te worden voordat de zon opkomt. De plaats springt van energie terwijl toeristen zenuwachtig over koffie praten en wachten op hun vliegtuig voor de 55 minuten durende vlucht naar de Grand Canyon.
Terwijl je door de woestijn vliegt, vertelt een opgenomen vertelling je door interessante feiten en weetjes over de regio. Flora, fauna en geologie vermengd met een beetje geschiedenis maken het ook een educatieve reis. De panoramische vlucht voert je over de Hoover Dam en Lake Mead. Het zicht op de opkomende zon boven de woestijn is alarmerend mooi als de kleuren van de rotsen veranderen en het water van Lake Mead begint te glinsteren en al snel is het zuidwesten in het volle zicht.
- Krijg meer informatie over de Grand Canyon
Neerkijkend op het dessert transformeert het landschap van zand en penseel naar ruimtes zonder materie. De jaren van verwering en erosie hebben de scène gebeeldhouwd en de alluviale afzettingen en stratigrafische kolommen zijn wat overblijft in een landschap dat dagelijks verandert, zij het op zo'n kleine manier dat het in de tijd gecementeerd lijkt. Miljoenen jaren en meer water dan je je kunt voorstellen draaide door dit gebied en creëerde ravijnen, greppels en plateaus, terwijl rivieren en zijrivieren de woestijn blijven vormen en de diepte veranderen, de stranden opruimen en de rotsen blootleggen.
Als je het geduld van de geologische tijd kunt waarderen, beeldt de Grand Canyon de ultieme zandlopertimer alleen af, dat het een kiezelsteentje mogelijk maakt door middel van kiezelvertelling van de tijd. Het duurt een heel leven om de uurwijzer te zien bewegen, maar dat is zo en het is al minstens 6 miljoen jaar en sommigen zeggen voor maar liefst 70 miljoen.
Wanneer je vanuit een helikopter of vliegtuig in de Grand Canyon kijkt, zie je rotsafzettingen in de sedimentlagen die maar liefst 2 miljard jaar oud zijn. Pas toen je de geschiedenis van de Grand Canyon realiseerde, besefte je dat het ironisch was om over deze oude plek in een vliegtuig te vliegen. We racen bijna haastig door alsof de kloof verdwijnt.
Het vliegtuigritje naar de Grand Canyon Airport bracht me naar een wachtende helikopter die me boven een bodem van 6000 voet in de aarde liet zweven.
De Colorado-rivier, een met slib beladen strook troebel water, racet ver beneden en het blijft de eeuwen van sedimentaire afzettingen doorsnijden. Net als een beeldhouwer probeert het water tot op de dag van vandaag een laagste punt te vinden, zodat het de Grand Canyon verder de aarde in gaat. Het is fascinerend.
Twee Duitse toeristen in de helikopter poseren met mij voor foto's met de canyon op de achtergrond en de sluiter in hun camera is op overdrive. Ik luister naar een verhaal van de reis, maar het uitzicht is zo boeiend dat je niet veel woorden nodig hebt om het zicht te beschrijven. Voor zover je oog het toelaat is de Grand Canyon immens. Het valt diep naar beneden en ver weg. De ruimte lijkt zo relatief als we in de helikopter zitten, hoog boven de enorme ruimte onder ons.
Zodra ik uit de helikopter sta, probeer ik een leren jack. Ik doe leren handschoenen aan en een zwarte helm en sta naast een Harley Davidson-motorfiets. Mijn Grand Canyon-avontuur is er een waarmee ik het vanuit de lucht en vanaf de kant van de weg kan bekijken. Ik stap naar de rand van een klif en zie hem voorbij racen op een motorfiets en ik zal ver bovenop staan en de details van de canyon-vloer uitkiezen van een uitkijkpost.
De tour omvat een motorrit met Eagle Rider Motorcycle Rentals en ze zetten me op een Harley om door de Grand Canyon te rijden. De rest van de mensen op mijn tour kiezen ervoor om mee te rijden met een van hun gidsen. Ik neem mijn besturingsproblemen en kies ervoor om alleen te rijden. Zolang je een rijbewijs hebt, kun je een fiets huren en de Grand Canyon verkennen vanaf een motorfiets met of zonder gids. Ik weet niet zeker of je zoveel van de motor zult zien, simpelweg omdat je op moet letten, maar ik kan je vertellen dat de geur van de pijnbomen tijdens je beweging door de kloof opbeurend is. Je gluurt door de bomen om de Grand Canyon te zien wegvallen. Je stopt om een goed beeld te krijgen en een klein hapje te eten. Elk aspect van de motorrit is genoeg voor mij om het al een tweede keer te willen doen. Als je al rond de Grand Canyon gaat rijden om een beter zicht te krijgen, kun je net zo goed op een motorfiets rijden.
Tegen de tijd dat we terugkomen naar het vliegveld voor onze terugvlucht naar Las Vegas, voel ik me anders. Misschien was het het leer of misschien is het gewoon de energie van de rotsen, maar ik heb een glimlach op mijn gezicht. Als we op de terugweg naar Las Vegas over de Hoover Dam vliegen, maak ik een foto van het landschap en stuur ik het naar mijn 11-jarige zoon. Ik vertel hem hoe mijn dag is verlopen en hij reageert bijna onmiddellijk.
"Ik wil jou zijn!"
Mijn antwoord: "Ik weet het, toch?"